Redecz Krukowy, jak na tak małą miejscowość, ma bardzo bogatą i piękną historię. Poniżej prezentujemy jej krótki zarys. Osobom zainteresowanym, chcącym dowiedzieć się więcej zarówno o Redczu Krukowym jak i o innych miejscowościach z terenów Kujaw, pragniemy polecić nasze publikacje, które prezentujemy we właściwym dziale.
Tereny wsi Redecz Krukowy należą do niezwykle bogatych pod względem występowania kultur archeologicznych. W świetle ostatnich badań, tereny wsi objęte były osadnictwem już w czasie paleolitu (najstarszy i najdłuższy etap w rozwoju społeczności ludzkiej zwany też starszą epoką kamienia, trwający od 2,5 mln lat p.n.e. do 8 tys. p.n.e.). Największy jednak rozkwit osadnictwa czasów przedhistorycznych nastąpił na tym terenie jednak w okresie neolitu (inaczej młodsza epoka kamienia w Polsce trwająca od około 5200 roku p.n.e. do 1900 p.n.e.) i związany jest z osadnictwem kultur amfor kulistych i pucharów lejkowatych.
Niemieccy okupanci pod domem Jabłońskich, Redcz Krukowy 1941
Pierwsza historyczna wzmianka dotycząca wsi pochodzi z 1458 roku i dotyczy ugody, jaka została zawarta między Stanisławem z Wielkiego Lubrańca i Bernardem z Dąbia. W kolejnych latach właścicielami wsi byli najznamienitsi przedstawiciele szlachty polskiej. W roku 1489 wieś była własnością biskupa Jana Lubrańskiego. Od mniej więcej połowy XVI przez prawie sto pięćdziesiąt lat „panami” na Redczu Krukowym byli przedstawiciele rodu Dąmbskich, podówczas jednego z najbogatszych i najbardziej wpływowych na Kujawach. W jego łonie wyróżnić należy Zygmunta – senatora, który jako przedstawiciel kujawskiej szlachty podpisał trzy kolejne elekcje królewskie: Michała Korybuta Wiśniowieckiego, Jana III Sobieskiego i Augusta II Mocnego. W 1777 roku Stanisław Dąmbski sprzedał dobra w Redczu Krukowym podstolemu brzeskiemu Ignacemu Zagajewskiemu. Opisywana miejscowość pozostawała we władaniu rodziny Zagajewskich aż do roku 1853, kiedy to dziedziczki rodu, siostry Kamila i Natalia Zagajewskie, zbyły ją na licytacji publicznej w Trybunale Cywilnym w Warszawie Wandzie ze Steinbornów Mittelstaedt. Mężem tejże był Jan wybitny działacz rolny, ekonomista, a także uczestnik walk niepodległościowych. Koniec XIX wieku, a także początek kolejnego stulecia to czas kiedy włości redeckie kilkunastokrotnie wystawiane były na licytację. Był to okres niezwykle trudny zarówno dla kolejnych właścicieli majątku jak i jego mieszkańców. Sytuacji znacząco nie zmienił także fakt odzyskania przez Polskę niepodległości. W okresie międzywojennym właścicielami Redcza Krukowego był Michał Tomczak wraz z żoną Franciszką. Małżeństwo nie potrafiło jednak wyprowadzić majątku z kryzysu i zmuszone zostało do jego sprzedaży. W takich okolicznościach właścicielką wspomnianych dóbr została Jadwiga vel Hudes Hoffman. Jeszcze w czasie trwania jej sporów z poprzednimi właścicielami w drugiej połowie lat dwudziestych część majątku mocą ustawy, poddana została parcelacji. Wówczas na tereny wsi zaczęli napływać nowi mieszkańcy. Dla wielu z nich Redecz Krukowy był swego rodzaju „ziemią obiecaną”.
Szczęście nie trwało jednak długo. Przerwała je agresja niemiecka we wrześniu 1939 roku. II wojna światowa dla wielu rodzin z Redcza Krukowego oznaczała przymusowe wysiedlenia, a także bardzo często wywózkę na tzw. roboty przymusowe w głąb III Rzeszy. Po drugiej wojnie światowej, w wyniku tzw. drugiej reformy rolnej, ostatecznie zlikwidowany został majątek w Redczu Krukowym a całość ziem została rozparcelowana. Wtedy też wytworzył się kształt i charakter wsi który z drobnymi zmianami dotrwał do czasów współczesnych.